یادداشت‌های یک زن خانه‌دار

قصه را که می‌خوانم خودم را می‌بینم، خانوم شین و روزگارش را، بانوی راه و ماه، ، سارای عرفانی و به رنگ خدا، بانوی مکشوف، فاطمه و وادی‌ش، حتی کوثرانه با همه دغدغه های کوچک و بزرگی که در حوزه زن و خانواده دارد. یاد خودم می‌افتم و بهار و پونه و سمن و جودی و ساناز و  مریم و هدی و  نینا و پریسا و نورای پلاس. یاد وقتهایی که فیدهای آشپزی و خانه‌داری می‌زنیم و کلی پای هر فید کَل‌کَل می‌کنیم سر دانسته‌ها و ندانسته‌ها و انتقال تجربیاتمان.

طبیعتا از فیلم‌نامه تا تصویر شدن فاصله زیاد است. ممکن است قصه فیلم‌نامه ای خیلی هم خوب نوشته شود اما در ساخت چیز خوبی از آب در نیاید. اما اسماعیل عفیفه و تجربیات قبلی‌ش نشان می‌دهد که این کار باید کار خوبی برای مخاطب تلویزیون باشد. از طرفی هم کمتر پیش می‌آید تهیه‌کننده یا نویسنده‌ای آن هم با تجربه و سابقه خوبی که اسماعیل عفیفه دارد تن به رفع اشکالات ریز و درشت مجموعه‌اش بدهد. اما این تعامل و دقت و حوصله صبوری را من بارها در عفیفه و نویسنده خوبی مثل علیرضای کاظمی‌پور دیده‌ام . شاید یکی از رموز موفقیت آثارشان هم در همین باشد.

بهرحال امیدوارم “یادداشت‌های یک زن خانه‌دار” با همه تلاشی که برای بازنویسی و پژوهش قبل از ساختش انجام می‌شود یک اتفاق خوب برای” وبلاگستان زنان” و “زنان وبلاگستان” باشد.